Crisispreventie betekent ook en vooral dat lering moet worden getrokken uit reeds doorgemaakte situaties, dat processen moeten worden geoptimaliseerd en dat voorbereidingen moeten worden getroffen voor toekomstige, soortgelijke ontwikkelingen. Dit geldt niet alleen voor bedrijven, maar voor de samenleving als geheel. Iedereen moet zijn verantwoordelijkheid nemen. Voor zichzelf en voor hen die het zelf niet kunnen - hiertoe behoren vooral kinderen.
De oorlog in Oekraïne heeft het land in een uitzonderlijke situatie gebracht en miljoenen mensen op de vlucht gedreven. In deze situatie, nadat de eerste schok is overwonnen, is het eerste wat moet worden gedaan acute crisisbeheersing in beeld. Er moet in de basisbehoeften worden voorzien: een nieuw huis, voedsel en kleding, medische en geestelijke verzorging.
Maar wat gebeurt er daarna? Hoe is het dagelijks leven georganiseerd, hoe verloopt de start van de school en de integratie in de nieuwe omgeving?
Digitaal onderwijs in oorlogstijd
Oekraïne vecht al meer dan zes weken tegen de Russische invasie en is er toch in geslaagd het onderwijssysteem digitaal draaiende te houden. Leraren staan in klaslokalen in het oorlogsgebied en onderwijzen hun leerlingen, die nu over heel Europa verspreid zijn. Telkens weer klinken sirenes en moeten leraren zich terugtrekken in schuilkelders. Korte tijd later, gaan de lessen verder.
Hierdoor krijgen de kinderen niet alleen een opleiding, maar ook een stukje thuis. Aan de universiteiten is de situatie vergelijkbaar: Zelfs docenten die zelf niet meer in Oekraïne zijn, houden digitale lezingen voor studenten die op de meest uiteenlopende plaatsen onderdak hebben gevonden. Een van hen verblijft bij onze WB-collega in Zuid-Duitsland en kan zijn studie op afstand voortzetten, in zijn nieuwe huis. Een stukje normaliteit dat hoop geeft.
Hoe goed zijn we in Duitsland voorbereid?
Ter vergelijking: de situatie in Duitsland ziet er, zelfs na twee jaar pandemie, heel anders uit. Scholen zijn nog steeds niet over de hele linie gedigitaliseerd. Schoolkinderen die thuis moeten blijven wegens quarantaine of ziekte kunnen geen live lessen bijwonen.
Zouden wij de kinderen een stukje thuis en normaliteit kunnen geven als wij plotseling in staat van oorlog zouden verkeren?
In plaats van af te wachten of te hopen dat alles zal "normaliseren" en dat een pandemie zich niet zal herhalen of dat een staat van oorlog niet zal uitbreken, moet men zich bezighouden met de huidige en toekomstige mogelijke ontwikkelingen. De ervaringen van andere landen, gemeenten en ook bedrijven aanvaarden en aldus crisispreventie actief in de eigen ontwikkeling integreren.
Een kommentaar van Annemarie Wrobel.
